آرمـــیتی

کتابشو خیلی دوست داشتم

اولش هی به «ز» غر میزدم که این چقدر کسل کنندس،اونم میگفت نه برو جلوتر قشنگ میشه..

وقتی ادامه دادم دیدم واقعا داستان داره جذاب میشه

یه حس خاصی داشت این کتاب

انگار داشت بهم یاد اوری میکرد که هیچوقت از اینکه خودت باشی فرار نکن و سعی کن اونی که هستیو بپذیری و پای حرفات و خواسته هات بمونی...

حس قشنگی داشت برام

جذابیتش جوری شدده که تصمیم دارم ازین به بعد وقتی میرم کافه فقط به فکر خوردن و نباشم چیزای بهتری هم هست که موقع خوردن چیزی تو کافه میشه بهشون فکر کرد یا حتی توجه کرد...